Szkolna wyprawka

Dzisiaj rozpoczął się rok szkolny. Za parę lat dołączymy z naszym dzieckiem do tej rozgorączkowanej grupy rodzin szykującej się do powrotu do szkoły po wakacjach. Na razie pozwolę sobie na chłodną refleksję na temat tego sezonowego szaleństwa.

Należę do pokolenia, które JESZCZE urodziło się w PRLu. JESZCZE co nieco pamięta, choć raczej już przez mgłę. No i pamiętam, że we wczesnym dzieciństwie bardzo, ale to naprawdę BARDZO! - chcieliśmy się z bratem pobawić kartkami (no wiecie, tymi na mięso i inne towary) naszej mamy. Bo skoro pani w sklepie tak fajnie odcina wielkimi nożycami malutką część z kartonika, to niby dlaczego nie mielibyśmy tak samo pobawić się w domu? Wyobraźcie sobie tylko minę naszej mamy, jak nas przyłapała z nożyczkami w jednej ręce i jej kartką w drugiej. Tak oto nauczyliśmy się szanować kartki na mięso.

Pamiętam też niebieskie zeszyty, które zawsze wyglądały tak samo, więc należało je urozmaicić okładką, naklejką, rękodziełem. Byle jakoś upiększyć. A oznaką "dorosłości" były grube bruliony 96-kartkowe. Ich już się nie upiększało. Ale które współczesne dziecko w ogóle pomyśli o czymś takim? Ma gotowe: śliczne, kolorowe, jarzące się zeszyty z każdym możliwym motywem przewodnim - w zależności od preferencji.

Plecaki czy tornistry? Dawniej nie do pomyślenia, żeby co roku kupować nowy! Teraz? Nie masz nowego plecaka, odstajesz od grupy, jesteś wykluczony. Który rodzic skazałby swoje dziecko na taki los? No żaden...

Wiecie... Nie jestem jakąś tam zramolałą babą, która sobie narzeka, jaki to ten świat jest zepsuty, a jak to dawniej było dobrze. Dawniej człowiek musiał sobie jakoś radzić, upiększać sobie ten jednolicie szary świat... Teraz nie musi, więc tego nie robi. Ma nowe możliwości, nowe zabawki, nowe umiejętności do rozwinięcia. A tamte stają się - przynajmniej pozornie - niepotrzebne.

Tylko tak mnie trochę boli ten dobrobyt (ależ to zabrzmiało). Konsumpcjonizm jest już tak rozbuchany, że dzieciaki nie będą nigdy miały dylematu "mieć" czy "być". Będzie tylko "mieć". Po co być kreatywnym, skoro wszystko już jest? Po co czytać? Po co uczyć się matematyki? Czy ktoś w pracy w przyszłości będzie ode mnie wymagać znajomości analizy matematycznej? Albo całkowania? Oczywiście żaden młody człowiek nie pomyśli, że przy okazji nauczy się logicznego myślenia, kojarzenia faktów, co w przyszłości pomoże rozwiązać niejeden problem. A umysły ze zdolnościami analitycznymi są teraz - i zapewne będą jeszcze długo - bardzo pożądane na rynku pracy.

Te programy, które pomagają nam w codziennym życiu, gry, filmy, książki - ktoś tworzy. Nie biorą się z próżni. Więc jeśli kiedyś wasze dziecko zapyta: po co mam czytać książkę, skoro mogę obejrzeć film. Będzie szybciej i w dwie godziny dowiem się, o co chodziło, zamiast tydzień ślęczeć nad książką. Możecie odpowiedzieć, że w przyszłości będzie tylko marnym odbiorcą tego, co ktoś kreatywny wytworzy. Tych twórców będzie mniej, odbiorców - masy. Rachunek ekonomiczny jest prosty.